Originally posted 2019-04-20 12:50:49.

Bu sık sık söylemediğim bir hikaye. İçtenlikle söylüyorum ki, bunun beni yaşam boyu yaratacağı ve duyduğumun psikolojik açıklamalarına bakmam ve gerçekleşen şeyler için doğal açıklamalar olmasına rağmen tatmin edici olmadıklarına söz veriyorum.

Çocukken karanlıktan korkardım. Anneme yemin ettim, içerde sesler duydum. Tanıdık bir sesler değildi ve beni korkuttular. Gecenin ortasında, anneme sorarken onları çağıracağım gibi “fısıltılar” duyup uyanmam çok nadir değildi. Sadece “geceleri saldırırlardı” ve tipik çocuklar kâbus malzemeleri olduklarını düşünüyordu. Ona, bundan daha fazlası olduğunu, insanların seslerinin yaptığı gibi birbirlerinden farklı olduklarını anlatmaya çalıştım.

Bazı gecelerde, annemin yatağında onunla yatacağım bu fısıltılardan çok korkardım. Gecenin ilerleyen zamanlarındaki kiremitlerin banyosunun doğrudan yatak odasının kapısının dışında olması ek bir avantajdı.

Bu noktada, tuvalete gitmek için salona girerken, sizi doğrudan birinci kattaki oturma odama götürecek merdivenlerden aşağıya baktığınızı eklemeliyim (annemin yatak odası ikinci kattaydı).

Böyle bir gecede, Noel’de, uyandım ve kendimi rahatlatmam gerektiğini hissettim. Kapıdan çıktım ve açıkça “Bak!” İfadesini duydum ve şaşkınlıkla, neredeyse spot gibi kırmızı bir ışık merdivenlerin dibindeki duvara döküldü. Işığın başka bir kaynağı yoktu, kendi içindeydi ve ben onun tarafından transfekte edildim. Küçük bir çocuk olmak ve Noel’den sadece birkaç gün sonra, bu ışığın ne olduğunu biliyorum. İyi bir çocuk olduğumu bilmek için evime nasıl girebildi. O kadar heyecanlandım ki, onu selamlamak için merdivenlerden aşağıya yürümeye başladım, ikinci adımdan sonra hızımı toplayıp duvardan sürünmeye ve oturma odamdaki karanlıkta kaybolmaya başladım.

İşte o zaman onu duydum. Çok güçlü, erkeksi bir ses. İlkinden farklı. Babamınki gibi değil (erkeksi olmadığını söylemek için değil, tamamen farklıydı). “Dur! Şimdi. O merdivenlerden yukarı çık. ”

Dinledim, arkamı döndüm, ve sonra ne oldu :Biri bana aynı hikayeyi anlatırsa inanacağımdan emin değilim. Merdivenlerin tepesine ulaştıktan sonra, yüksek sesle bir gürültü duydum ve ben annemin yatağına koştum, burada da tam altından atladım ve bütün gece orada kaldım.

Ertesi sabah uyandığımızda, yılbaşı çiçeği ışıkları (kırmızı yanan küçük Noel çiçeği ışıkları) annem merdivenlerden aşağıya koşmuştu bazıları sert bir gözyaşı gibi göründüğünden kırılmış, merdivenlerin dibine doğru çekilmişti. tek bir yığın halinde döşeme. Oturma odamdaki kuru lavabo duvardan düştü. Annem bunu açıklayamadı! Babam bir ev istilasının kurbanı olduğumuz için endişeliydi. Ablam ağlıyordu. Kayıp bir şey yoktu, kimse girmedi, bunun olması için herhangi bir sebep yoktu. Sonra onu gördüm ve sessiz kaldım çünkü kelimelerimi ağzımdan zorlayamayacağım için çok korktum.
Orada, yukarı bakmakta olan ahşap kuru lavabonun kenarında, neredeyse sert bir tutuşta sanki ahşabın kaplamasının kullanıldığı üç girinti vardı. Orada bir şey KABUL ETMİŞTİR VE AŞAĞIDAKİ GİRDİ. Patlamanın öyleydi.

Utandım. O günden sonra bir daha asla tek bir ses duymadım. O gece benim için aşağıda neyin beklediğini hayal etmekten hoşlanmıyorum.